روی:
تأثیر این ماده معدنی در رشد و حفظ سلامتی بدن حتی در دوران قبل از تولد قابل توجه است. بدن یک انسان طبیعی با وزن 70 کیلوگرم دارای 3/2-4/1 گرم روی می‌باشد. روی در میزان کم در تمامی بافت‌ها وجود دارد. میزان روی استخوانها، دندان و لوزالمعده کمی بیشتر از سایر بافت‌های بدن می‌باشد. خون انسان به میزان 7/0 میلی‌گرم در 100 سی‌سی، روی دارد، ولی سرم خون یا پلاسما حاوی 1/0 میلی‌گرم روی در 100 سی‌سی می‌باشد. روی یک عنصر سفید–آبی رنگ و فلزی بوده و در بدن اغلب، به صورت ترکیب با سایر اجزا تشکیل دهنده بدن انسان دیده می‌شود. حدود 20 الی 30 درصد روی موجود در غذا، از طریق روده کوچک در بدن انسان جذب می‌شود. میزان جذب روی در بدن به وسیله فیبرها، کلسیم، مس، فیتات و فسفات به دفعات کاهش می‌یابد. بر خلاف آن اسیدهای‌آمینه و پپتیدها، باعث افزایش میزان جذب روی در بدن می‌گردند. حدود 99 درصد کل روی بدن در سلول‌ها وجود داشته و مابقی آن در پلاسما و مایع خارج سلولی یافت می‌شود. دفع روی اکثرا از طریق ترشحات لوزالمعده و روده انجام می‌گیرد. روی جهت حفظ سلامت پوست، مو، بهبود ترمیم زخم‌ها و بارداری های موفق مورد نیاز می‌باشد. روی نقش حیاتی در حفاظت از بدن در برابر بیماری‌ها و عفونت ایفا می‌نماید. همچنین روی جهت انتقال ویتامین A به شبکیه مورد نیاز می‌باشد. ازگذشته تا کنون ثابت شده است که رشد و بلوغ جنسی بدن در کنارعوامل دیگر وابسته به روی می‌باشد. روی باعث تسریع بهبود زخم‌های مزمن ودیگر زخم‌ها می‌گردد. بیمارانی که دارای میزان کم روی در پلاسما می‌باشند، هفته‌ها تحت درمان با کورتیکواستروئیدها قرار می‌گیرند. به نظر می‌رسد که مصرف روی در درمان آکنه در بیماران نیز تأثیر داشته باشد. ثابت شده است که روی در درمان ادم نیز نقش دارد. مصرف مکمل‌های غذایی حاوی روی در بسیاری از افراد با مشکلات پوستی، سودمند واقع شده است. مصرف روی در مواردی چون بزرگ‌شدن غده پروستات می‌تواند کمک‌کننده باشد. روزانه حدود 30 میلی گرم روی جهت درمان این اختلالات بایستی مورد استفاده قرار گیرد. گزارش شده است کمبود روی در رژیم غذایی باعث ایجاد آنمی، تأخیر در رشد و تأخیر در بلوغ جنسی می‌گردد. وجود لکه‌های سفید بر روی ناخنها، نشانگر عدم جذب مناسب روی موجود در رژیم غذایی می‌باشد. مصرف مولتی ویتامین حاوی روی می‌تواند در این مورد کمک‌کننده باشد.
ویتامین A:
حدود 80 درصد ویتامین A در بدن انسان جذب می‌گردد. این ویتامین همراه چربی از سیستم لنفاوی عبورکرده و وارد خون می‌گردد. جذب ویتامین A، زمانی که به همراه چربی مصرف شود، افزایش می‌یابد. میزان جذب ویتامین A در مردان سریعتر از زنان بوده و در مواردی چون اسهال، یرقان و اختلالات شکمی کم می‌باشد. یک شخص سالم می‌تواند حدود 2/97 میکروگرم ویتامین A را در هر گرم از کبد ذخیره کند. بنابراین کبدی با وزن 1500 گرم می‌تواند 000/150 میکروگرم ویتامین A ذخیره نماید. مهمترین عملکرد تعریف شده برای ویتامین A، اثر آن در بینایی می‌باشد. ویتامین A، تحریکات مورد نیاز جهت ایجاد بینایی در شبکیه را ایجاد می‌کند. به علاوه ویتامین A جهت رشد، تکثیر و حفظ سرزندگی مورد نیاز است. مقاومت بدن در برابر عفونت‌های تنفسی و سایر عفونت‌ها را افزایش داده و موجب حفظ سلامت غشاها و غشاهای مخاطی بدن، خصوصاً غشاهای مخاطی موجود در چشم‌ها، شش‌ها، معده و روده‌ها می‌گردد. ویتامین A موجب پیشگیری از بیماری‌های چشمی، کمک به ترشح شیره‌های گوارشی و هضم پروتئین می‌گردد. همچنین این ویتامین در پیشگیری و از بین‌بردن عفونت‌های پوستی، حفظ سلامت مو، دندان و لثه‌ها دارای نقش حیاتی می‌باشد. ویتامین A موجب افزایش نفوذ‌پذیری رگ‌های خونی و در نتیجه بهتر شدن اکسیژن‌رسانی بافتی می‌گردد. همچنین باعث پیشگیری از پیری زودرس، ناتوانی ذهنی ایجاد شده در اثر افزایش سن و افزایش امید به زندگی و احساس جوانی می‌گردد. کمبود شدید ویتامین A ممکن است باعث ایجاد التهاب در چشم‌ها، کاهش قدرت بینایی و شب کوری گردد. افزایش حساسیت بدن در برابر ابتلا به عفونت‌ها، خصوصاً مجاری تنفسی در غالب سرماخوردگی‌های عمومی و مکرراز دیگر علائم کمبود این ویتامین می‌باشد. کمبود ویتامین A می‌تواند موجب کاهش اشتها و انرژی، اختلال در سلامت لثه‌ها و دندان، اختلالات پوستی مانند آکنه، جوش، چین و چروک زودرس گردد. در صورت ناکافی بودن میزان ویتامین A در بدن، غشاهای مخاطی بینی، گلو و دهان، لوله‌های تنفسی، شش‌ها، مجاری گوارشی، کلیه‌ها و واژن به طور وسیعی تحت تأثیر قرار می‌گیرند. غشاهای مخاطی کل بدن، توانایی خود را در ترشح میزان کافی موکوس که برای حفظ آنها از التهاب می‌باشد، از دستمی دهند. سایر علائم کمبود شامل تأخیر در رشد کودکان، خشکی مو، شوره سر، از دست دادن زیاد مو، ترک ناخنها و از دست دادن حس چشایی و بویایی می‌باشد.
تیامین (ویتامین B1):
ویتامینB1 یا تیامین، یکی از مهمترین ویتامین‌های گروه B محسوب می‌شود. ویتامین B1، به آنورین نیزمعروف بوده و ویتامین ضد بیماری بری بری و ضد بیماری‌های اعصاب به شمار می‌آید. این ویتامین، یک ویتامین محلول در آب محسوب می‌شود. تیامین از روده کوچک جذب شده و قابلیت روده انسان در جذب این ویتامین روزانه حدود 5 میلی گرم می‌باشد. تیامین در مخاط روده ای تغییراتی پیدا می‌کند. حدود 25 الی 30 میلی‌گرم از این ویتامین به صورت تغییر یافته در بدن انسان ذخیره می‌گردد. میزان بالایی از این ویتامین در عضلات اسکلتی بدن، قلب، کبد، کلیه‌ها و مغز وجود دارد. این ویتامین نمی‌تواند به میزان زیاد در بدن انسان تجمع یابد و بنابراین دریافت میزان کافی از این ویتامین، روزانه مورد نیاز است. تیامین باعث تحریک رشد، تقویت عضلات قلبی و تحریک عملکرد مغز می‌گردد. این ویتامین نقش مهمی را در عملکرد طبیعی کل سیستم عصبی بدن ایفا می‌کند. در بهبود عمل هضم، خصوصاً هضم کربوهیدرات‌ها نقش دارد. دارای خاصیت ادرارآوری ضعیفی می‌باشد و در پیشگیری از یبوست کمک می‌کند و باعث افزایش تشکیل ادرار می‌گردد. همچنین این ویتامین موجب افزایش سنتز گلبول‌های قرمز، تقویت جریان خون و حفظ سلامتی پوست می‌گردد. این ویتامین، باعث محافظت از بدن در برابر مسمومیت با سرب و پیشگیری از ادم یا احتباس مایع مرتبط با آسیب قلبی می‌گردد. تیامین مانند سایر ویتامین‌های گروه B، در کاهش خستگی، افزایش استقامت و پیشگیری از پیری زودرس و کهولت بواسطه افزایش قدرت ذهنی موثر است. در صورتیکه این ویتامین با سایر ویتامین‌های گروه B ترکیب شود نسبت به زمانی که به تنهائی مصرف گردد موثرتر واقع می‌شود. کمبود تیامین در رژیم غذایی باعث کاهش اشتها، هضم نامناسب غذا، یبوست مزمن، از دست دادن وزن، خستگی ذهنی و بیخوابی می‌گردد. این اختلالات می‌تواند منجر به ضعف عضلانی، گرفتگی پا، کندی ضربان قلب و تحریک‌پذیری، اختلال در تولید هیالورونیک اسید در معده و اختلالات گوارشی گردد. در صورت عدم تأمین میزان کافی تیامین در بدن، عضلات قلبی خسته و تنبل می‌گردند و دهلیزی‌های فوقانی قلب، استحکام خود را از دست داده و به تدریج بزرگ می‌گردند. این می‌تواند باعث ایجاد شرایطی گردد که به آن هایپرتروفی قلب گویند. کمبود طولانی مدت این ویتامین باعث ایجاد بری بری، تحریک اعصاب و ادم گشته ومی‌تواند باعث کم‌شدن جریان خون به سرشده و منجر به ریزش موی سر و تأخیر در رشد آن گردد. کمبود این ویتامین در اثرمصرف بیش از حد الکل، شکر و غذاهای عمل آورده شده و خالص شدت می‌یابد.
ریبوفلاوین (ویتامین B2):
ویتامین B2 یا ریبوفلاوین، دومین عضو تشکیل دهنده خانواده ویتامین‌های گروه B می‌باشد. لغت ریبوفلاوین از دو منبع مشتق می‌شود: ریبوز که به قند ریبوز مرتبط است که در تعدادی از ویتامین‌ها و آنزیم‌ها وجود دارد و فلاوین نیز به معنای زرد رنگ می‌باشد. ریبوفلاوین از طریق دیواره روده کوچک به داخل خون جذب می‌شود. این ویتامین به سایر قسمت‌های بدن حمل شده و به آنزیم‌های سلولی بدن می‌پیوندد. کبد، بزرگترین محل ذخیره ریبوفلاوین بوده و حدود یک سوم از ریبوفلاوین کل بدن را در خود ذخیره می‌کند. کبد، کلیه ها و قلب، دارای بیشترین میزان این ویتامین در بدن می‌باشد. ریبوفلاوین از طریق ادرار از بدن خارج می‌گردد ولی ترشح آن از طریق صفرا و عرق نیز صورت می‌گیرد. ریبوفلاوین جهت رشد و سلامت عمومی بدن مورد نیاز است. این ویتامین در کمک به هضم غذا و حفظ عملکرد سیستم عصبی مورد نیاز می‌باشد. ریبوفلاوین موجب پیشگیری از یبوست می‌گردد و در حفظ سلامت پوست، مو و ناخنها و افزایش چسبندگی مخاط دهان، لب‌ها و زبان نقش دارد. همچنین نقش مهمی را در سلامت چشم‌ها و کاهش فشار چشم ایفا می‌کند. این ویتامین، به طور مشخص در کمک به مقابله با احتمال ابتلا به گلوکوما موثر می‌باشد. کمبود ویتامینB2، همچنین ممکن است باعث ایجاد موهای چرب، پوست چرب، چروک زودرس در صورت و بازوها و ترک ناخنها گردد. علاوه بر این باعث اختلال در عملکرد غدد آدرنال گردد. همچنین می‌توانند علت بوجود آمدن اختلالاتی مانند آنمیا، خارش واژینال و کاتاراکت نیز به شمار آید.
نیاسین (ویتامینB3):
ویتامین B3 یا نیاسین یکی از مهمترین ویتامین‌های گروه B محسوب می‌گردد. این ویتامین از سال 1867، با نام نیکوتینیک‌اسید در میان شیمیدانان آلی معروف گردید. ویتامین B3 یا نیاسین برای جریان مناسب خون و عملکرد صحیح سیستم عصبی مورد نیاز است. این ویتامین باعث حفظ عملکرد صحیح دستگاه گوارشی شده و جهت متابولیسم صحیح پروتئین‌ها و کربوهیدرات‌ها مورد نیاز است. به حفظ سلامت پوست هم کمک می‌کند. نیاسین موجب انبساط مویرگ‌های خونی شده و جهت سنتز هورمون‌های جنسی خصوصاً استروژن، پروژسترون و تستوسترون، کورتیزول، تیروکسین وانسولین نیز مورد نیاز است. این ویتامین باعث حفظ سلامت ذهنی وحسی می‌گردد. کمبود خفیف ویتامین B3 موجب ایجاد برفک در زبان، زخم‌های دهانی، تحریک‌پذیری، تحریک اعصاب، زخم‌های پوستی مختلف، اسهال، فراموشی، بیخوابی، سردردهای مزمن، اختلالات گوارشی و آنمیا می‌گردد. کمبود شدید ویتامین B3 می‌تواند منجر به ایجاد ضعف اعصاب، اختلالات ذهنی، افسردگی، کند ذهنی و اختلال در تشخیص موقعیت منجر گردد.
پانتوتنیک اسید (ویتامین B5):
ویتامین B5 یک ویتامین محلول در آب و ازگروه ویتامین‌های B محسوب می‌شود. این ویتامین، را پانتوتنیک اسید نیز می‌نامند. ویتامین B5 یا پانتوتنیک‌اسید، بخشی از سیستم آنزیمی است که نقش حیاتی در متابولیسم کربوهیدرات‌ها، چربی‌ها و پروتئین‌ها و سنتز آمینواسیدهای و اسیدهای‌چرب ایفا می‌نماید. این ویتامین، در تشکیل پورفیرین یا قسمت رنگدانه‌ای مولکول هموگلوبین گلبول‌های قرمز مورد نیاز است. در بیشتر اعمال حیاتی بدن دخالت داشته و در تحریک غده‌های آدرنال و افزایش تولید کورتیزول و سایر هورمون‌های آدرنال نیز نقش دارد. این ویتامین به صورت اولیه به عنوان یک فاکتور ضد استرس محسوب می‌شود و بدن را در برابر بیشتر استرس‌های فیزیکی و مغزی و سموم محافظت می‌کند. پانتوتنیک‌اسید باعث افزایش سرزندگی، از بین بردن عفونت‌ها و تسریع دوران نقاهت می‌گردد. این ویتامین به حفظ رشد طبیعی تکامل سیستم عصبی کمک کرده و مانع از پیری زودرس می‌گردد. همچنین بدن را در برابر آسیب‌های ناشی از اشعه‌های زیان آور محافظت می‌کند. کمبود ویتامین B5 (اسید پانتوتنیک) می‌تواند باعث ایجاد خستگی مزمن، مستعد شدن بدن در برابر ابتلا به عفونت، ریزش مو، افسردگی ذهنی، تحریک پذیری، ضعف عضلانی و… گردد. ایجاد درد معده، یبوست، اختلالات پوستی، تأخیر در رشد، سوزش و درد پا، بیخوابی، کرامپ عضلانی، خستگی، کاهش قند خون، کاهش فشار خون و زخم‌های اثنی عشری از دیگر علامت‌های کمبود این ویتامین می‌باشد.
پیریدوکسین (ویتامینB6):
پیریدوکسین ماده‌ای سفید رنگ و کریستالی است که در آب و الکل محلول می‌باشد. همچنین باکتری‌های موجود در کولون یا روده بزرگ، این ویتامین را سنتز می‌کنند. جذب آن به میزان بسیار کمتری صورت گرفته و ذخیره آن نیز در بدن بسیار محدود می‌باشد . این ویتامین به طور وسیعی در بسیاری از بافت‌های بدن توزیع شده و ازطریق کلیه ها دفع می‌گردد. پیریدوکسین یا ویتامین B6، در جذب غذا و پروتئین و متابولیسم چربی مخصوصا در متابولیسم اسیدهای چرب ضروری بدن نقش دارد. این ویتامین بسیاری از آنزیم‌ها و سیستم‌های آنزیمی بدن را فعال می‌کند. این ویتامین در حفظ عملکرد سیستم عصبی و مغز نیز نقش دارد و برای عملکرد طبیعی تولید مثل و بارداری‌های مطلوب مورد نیاز است. در پیشگیری از ایجاد اختلالات پوستی و عصبی با محافظت از بدن در برابر کلسترول بالا، بعضی از انواع بیماری های قلبی و دیابت وتخریب دندان نقش دارد. ویتامین B6، باعث تنظیم تعادل میان سدیم و پتاسیم در بدن می‌گردد که جهت عملکرد طبیعی بدن مورد نیاز است. همچنین جهت جذب ویتامین B12 و تولید هیالورونیک‌اسید و منیزیم نیز تاحدودی به این ویتامین مهم بستگی دارد. کمبود ویتامین B6 ممکن است باعث ایجاد آنمیا، ادم، افسردگی ذهنی و اختلالات پوستی گردد. ترک گوشه‌های لب، بوی بد دهان، تحریک‌پذیری اعصاب، سنگ‌های کلیوی، التهاب کولون، آسیب لوزالمعده، بی خوابی، تخریب دندان و تحریک‌پذیری از دیگر علائم کمبود ویتامین پیریدوکسین می‌باشد. عدم دریافت میزان کافی ویتامین می‌تواند منجر به از دست‌دادن کنترل عضلانی، سردردهای میگرنی، و پیری زودرس گردد.
کوبالامین (ویتامینB12):
ویتامین B12، بزرگترین و پیچیده‌ترین ساختار ویتامین‌ها را دارا می‌باشد. این ویتامین به خاطرداشتن یون فلزی کوبالت در ساختار خود حالت ویژه‌های دارد و کوبالامین، به ترکیباتی اطلاق می‌شود که دارای فعالیت ویتامین B12 می‌باشند، مانند ویتامین B6. ویتامین B12 جهت تولید گلبول‌های قرمز مورد نیاز می‌باشد. همچنین برای عملکرد صحیح سیستم عصبی مرکزی ضرورت داشته و در بهبود تمرکز، حافظه و تعادل و کاهش استرس‌های وارده به بدن مفید می‌باشد. ویتامین B12 جهت استفاده صحیح چربی‌ها، کربوهیدرات‌ها و پروتئین‌ها برای ساخت بدن مورد نیاز است. این ویتامین باعث تحریک رشد و افزایش اشتها در کودکان شده و در بسیاری از واکنش‌های متابولیک و آنزیمی شامل متابولیسم فولیک‌اسید شرکت دارد. برای بلوغ سلولهای مغز استخوان و تبدیل آنها به حالت فعال، مصرف میزان کافی ویتامین B12 و فولیک‌اسید مورد نیاز است. کمبود ویتامین B12 باعث ایجاد آنمی یا کم‌خونی از نوع پرنیشیوز( pernicious (destructive) anaemia) می‌گردد که می‌تواند باعث کاهش اشتها و تأخیر در رشد کودکان، خستگی مزمن، زخم در دهان، احساس سستی، از دست‌دادن انرژی ذهنی و اختلال در تمرکز گردد. کمبود ویتامین B12، تمامی سلولهای بدن را تحت تأثیر قرار میدهد ولی این اثر به صورت حاد در بافتهایی که سلولهای آن به طور طبیعی، سریع تقسیم می‌گردند دیده می‌شود، مانند بافت‌های خونساز بدن در مغز استخوان و لوله‌های گوارشی. سیستم عصبی نیز در صورت کمبود ویتامین B12 تحت تأثیر قرار می‌گیرد و این می‌تواند به تخریب فیبرهای عصبی در طناب نخاعی و اعصاب محیطی منجر گردد.
ویتامین C:
ویتامین C یک نوع ویتامین محلول در آب محسوب می‌شود که جهت رشد و تکامل نرمال بدن مورد نیاز است. ویتامین C جهت رشد و ترمیم بافت‌ها در تمامی قسمت‌های بدن لازم است. این ویتامین برای تشکیل کلاژن، پروتئین ضروری برای ساخته‌شدن پوست، بافت آسیب دیده، تاندون‌ها، لیگامنت‌ها، و رگ‌های خونی، مورد نیاز است، همچنین جهت ترمیم زخم‌ها، ترمیم و حفظ غضروف، استخوانها و دندان‌ها ضرورت دارد. ویتامین C یکی از آنتی‌اکسیدان‌ها محسوب می‌شود. ویتامین E و بتاکاروتن، دو نوع دیگر از آنتی‌اکسیدان‌های معروف می‌باشند. آنتی‌اکسیدان‌ها، مواد مغذی می‌باشند که باعث پیشگیری از صدمه رادیکال‌های آزاد می‌گردند. رادیکال‌های آزاد، ترکیبات واسطه‌ای می باشند که به هنگام تبدیل غذا به انرژی در بدن به وجود می‌آیند.ایجاد این ترکیبات واسط، با گذشت زمان مسئوول روند پیری و بروز برخی بیماری‌ها مانند سرطان، بیماری قلبی و منشأ التهاب مانند آرتریت می‌باشد. همچنین آنتی اکسیدان‌ها در کمک به کاهش آسیب ایجاد شده در بدن توسط مواد شیمیایی سمی و آلوده‌کننده‌ها مانند دود سیگار نقش دارند.
ویتامین D:
به طور عموم ویتامین D به ويتامين نور خورشید معروف است. رشد و حفظ استخوان‌های نرمال به طور وسیعی به این ویتامین وابسته می‌باشد. ویتامین D یک نوع ویتامین محلول در چربی محسوب می‌شود که جهت حفظ متابولیسم طبیعی کلسیم مورد نیاز است. ویتامین D3 (کوله کلسیفرول) می‌تواند در پوست انسان، در اثر تماس با نور ماوراء بنفش جهت سنتز میزان کافی ویتامین D3 در پوست کافی نباشد، دریافت میزان کافی ویتامین D از طریق غذا جهت حفظ سلامت بدن مورد نیاز است. ویتامین D، ضروری‌ترین ویتامین جهت پیشگیری از ریکتز می‌باشد که یک بیماری شناخته شده ناشی از کمبود ویتامین D می‌باشد که کودکان را مبتلا کرده و با نقص در تشکیل استخوان، اختلال در استفاده از کلسیم در بدن، ضعف و تنبلی همراه می‌باشد. ویتامین D در جذب کلسیم، فسفر و سایرمواد معدنی در مجاری گوارشی نقش دارد. همچنین ویتامین D3 جهت حفظ عملکرد غده پاراتیروئید که تنظیم کننده میزان کلسیم در بدن می‌باشد مورد نیاز است. ویتامین D، در دوران کودکی و نوجوانی جهت تشکیل استخوانها و دندان‌های سالم مورد نیاز است. مصرف میزان کافی ویتامین D در دوران بارداری باعث ایجاد اثرات سودمند برای مادر و تکامل رضایتبخش کودک می‌گردد. کمبود ویتامین D، منجر به ایجاد ریکتز، بیماری که تمامی بدن را درگیر می‌کند، می‌گردد. مشخص‌ترین علامت آن، نقص در کلسیفیه‌شدن استخوانها می‌باشد. کمبود ویتامین D باعث ایجاد تخریب دندان‌ها، پیوره، همچنین باعث ایجاد ضعف عضلانی، ضعف بدنی، کاهش جذب سایر مواد معدنی، پیری زودرس می‌گردد.
ویتامین E:
ویتامین E متشکل ازهشت آنتی‌اکسیدان است که مهمترین آنها، آلفاتوکوفرول می‌باشد و تنها شکلی از ویتامین E است که بطور فعال در بدن انسان ساخته می‌شود. ویتامین E در همه بافت‌های بدن ذخیره گشته و این ذخایر بافتی می‌تواند در مقابل کمبود این ویتامین، مقاومت نشان دهد. این ویتامین جهت انجام عملکرد طبیعی تولید مثلی، باروری و افزایش قدرت جنسی مردانه بسیار موثر است. ویتامین E مانع تخریب اسیدهای چرب اشباع نشده، هورمون‌های جنسی و ویتامین‌های محلول در چربی توسط اکسیژن گشته و موجب گشاد‌شدن مویرگ‌ها شده و جریان خون به بافت عضلانی را افزایش میدهد. لخته‌های خون را حل کرده و مانع از تشکیل آنها می‌شود. ولی در انعقاد طبیعی خون بی تأثیر است. موجب افزایش ادرار نیز می‌گردد. ویتامین E در رطوبت، نرمی و لطافت پوست نیز موثر است و خاصیت محافظت‌کنندگی در برابر نور آفتاب دارد. کمبود ویتامین E منجر به تغییرات تخریبی در مویرگ‌های خونی و نهایتاً بیماری‌های قلبی و کبدی می‌گردد. کمبود این ویتامین در مغز نیز بسیار تأثیر گذاشته و قدرت جنسی را تا حد زیادی کاهش میدهد. کمبود دراز مدت ویتامین E موجب بروز اختلالات تولید مثلی، سقط جنین، ناباروری و اختلالات عضلانی نیز می‌گردد.
بدن ما به چه میزان ویتامین B نیاز دارد؟
فولیک‌اسید:
0-6 ماهه: روزانه 65 میکروگرم
7-12 ماهه: روزانه 80 میکروگرم
1-3 ساله: روزانه 150 میکروگرم
4-8 ساله: روزانه 200 میکروگرم
9-13 ساله: روزانه 300 میکروگرم
آقایان سن 14 سال به بالا: روزانه 400 میکروگرم
خانم‌ها سن 14 تا 50 سال: روزانه 400 میکروگرم
خانم‌ها سن 50 سال به بالا: روزانه 400 میکروگرم
نیاسین:
0-6 ماه: روزانه 2 میلی‌گرم
7-12 ماه: روزانه 4 میلی‌گرم
1-3 سال: روزانه 6 میلی‌گرم
48 سال: روزانه 8 میلی‌گرم
9-13 سال: روزانه 12 میلی‌گرم
آقایان سن 14 سال به بالا: روزانه 16 میلی‌گرم
خانم‌ها سن 14 سال به بالا: روزانه 14 میلی‌گرم
پانتوتنیک‌اسید:
سن 0-6 ماه: روزانه 7/1 میلی‌گرم
سن 7-12 ماه: روزانه 8/1 میلی‌گرم
سن 1-3 سال: روزانه 2 میلی‌گرم
سن4-8 سال : روزانه 3 میلی‌گرم
سن 9-13 سال :روزانه 4 میلی‌گرم
سن 14 سال و بیشتر: روزانه 5 میلی‌گرم
بیوتین:
0-6 ماهه: روزانه 5 میکروگرم
12-7 ماهه: روزانه 6 میکروگرم
3-1 ساله: روزانه 8 میکروگرم
8-4 ساله: روزانه 12 میکروگرم
13-9 ساله: روزانه 20 میکروگرم
18-14 ساله: روزانه 25 میکروگرم
19 سال به بالا: روزانه 30 میکروگرم
ریبوفلاوین:
0-6 ماهه: روزانه 3/0 میلی‌گرم
12-7 ماهه: روزانه 4/0 میلی‌گرم
3-1 ساله: روزانه 5/0 میلی‌گرم
8-4 ساله: روزانه 6/0 میلی‌گرم
13-9 ساله: روزانه 9/0 میلی‌گرم
آقایان سن 14 سال به بالا: روزانه 3/1 میلی‌گرم
خانم‌ها 18-14 سال: روزانه 1 میلی‌گرم
خانم‌ها 19 سال به بالا: روزانه 1/1 میلی‌گرم
تیامین:
0-6 ماهه: روزانه 2/0 میلی‌گرم
12-7 ماهه: روزانه 3/0 میلی‌گرم
3-1 ساله: روزانه 5/0 میلی‌گرم
8-4 ساله: روزانه 6/0 میلی‌گرم
13-9 ساله: روزانه 9/0 میلی‌گرم
پسران سن 14 سال به بالا: روزانه 2/1 میلی‌گرم
دختران سن 18-14 سال: روزانه 1 میلی‌گرم
دختران سن 19 سال به بالا: روزانه 1/1 میلی‌گرم
پیریدوکسین:
0-6 ماهه: روزانه 1/0 میلی‌گرم
12-7 ماهه: روزانه 3/0 میلی‌گرم
3-1 ساله: روزانه 5/0 میلی‌گرم
8-4 ساله: روزانه 6/0 میلی‌گرم
13-9 ساله: روزانه 1 میلی‌گرم
آقایان سن 14 سال تا 50 سال: روزانه 3/1 میلی‌گرم
آقایان 50 سال به بالا: روزانه 7/1 میلی‌گرم
خانم‌ها سن 14 سال تا 18 سال: روزانه 2/1 میلی‌گرم
خانم‌ها سن 19 سال تا 50 سال: روزانه 3/1 میلی‌گرم
خانم‌ها سن 50 سال به بالا: روزانه 5/1 میلی‌گرم
کوبالامین:
سن 6-0 ماه: روزانه 4/0 میکروگرم
12-7 ماه: روزانه 5/0 میکروگرم
3-1 ساله: روزانه 9/0 میکروگرم
8-4 ساله: روزانه 2/1 میکروگرم
13-9 ساله: روزانه 8/1 میکروگرم
آقایان و خانم‌ها سن 14 سال و بالاتر: روزانه 4/2 میکروگرم
|
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.